Al een maand of 2 fietste ik een paar keer per week langs het veldje met appelbomen om de hoek.
Elke week zag ik de appels groter en roder worden en laatst ontdekte ik er zelfs een perenboompje. Verlekkerd vroeg ik me af of ik hier appels mocht plukken, het was immers een veldje in een woonwijk en wellicht was het eigendom van de lokale buurtvereniging, die haar appels gretig zou beschermen tegen ‘dieven’ van buitenaf……
Vorige week fietste ik er weer langs en zag een moeder met kinderen druk in de weer onder de bomen. Ik greep mijn kans om een praatje te maken en te informeren naar de eigenaar en het ‘plukbeleid’ van het veldje. Tot mijn grote vreugde was het veldje ‘van niemand’ en wachtten de appels geduldig op enthousiaste plukkers. Dat betekende dus dat we los konden….
Tijdens mijn 1e pluksessie werd ik vriendelijk geholpen door een omwonende man op leeftijd, die mij verzekerde dat de appels ‘niet te eten waren’, maar ik wist inmiddels beter (omdat ik de dag daarvoor al een paar laaghangende appels meegenomen had en in de ontbijt appeltaart (recept volgt!) had verwerkt, zonder enig gemopper van de kinderen die de taart hadden gegeten). Dus nam ik zijn hulp om een tas te vullen vriendelijk aan. We maakten een praatje en ik beloofde terug te komen met een keukentrapje, op zijn advies.
Niet meer gehinderd door enige schaamte toog ik gisteren met mijn dochter én een keukentrapje naar de boomgaard en hebben we kilo’s appels geplukt. Wat was dat leuk! Mijn dochter was niet meer uit de boom te krijgen (zij vond het alleen leuk als ze in de boom mocht klimmen om de appels eruit te plukken of schudden). Het leverde een gescheurde broek op, maar dat was het plezier meer dan waard. Met de opbrengst gaan we héél veel appeltaarten bakken en de rest geven we weg. Meld je dus als je in de buurt woont en appels wilt!
Ook raapten we een halve zak peren, nadat een aardige mede plukker het door mij ontdekte perenboompje voor ons leeg schudde. Voor hem was natuurlijk de andere helft.
De walnoten voor de appeltaart hebben we vandaag geraapt, op een ander veldje in de buurt.
Op meer plekken in Nederland staan er fruit- en notenbomen die ‘van niemand’ zijn. Kijk eens goed omhoog en je zult verbaasd zijn wat je allemaal ziet. De bomen in mijn buurt kwamen voor mij ook pas ’tot leven’ toen ik vaker omhoog keek. Nu is het de tijd om ze te ontdekken en te plukken wat de natuur te bieden heeft!
Ik wens je veel pluk plezier!